Η θηλυκοποίηση του χριστιανισμού

     

Των Brett & Kate McKay (The Art of Manliness) / ΚΟ

Το παρακάτω άρθρο περί «θηλυκοποίησης του Χριστιανισμού» (feminization of Christianity), αναφέρεται στον δυτικό (ειδικότερα αμερικάνικο προτεσταντικό) χριστιανισμό - όπου είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των δύο φύλων - και εστιάζει σε μεγάλο βαθμό σε παράγοντες που σχετίζονται με την προσέλευση στην εκκλησία. Το "θηλυκό" και το "αρσενικό" χρησιμοποιούνται σε αυτό το άρθρο για να δηλώσουν εκείνες τις ιδιότητες που, κατά μέσο όρο, τείνουν να συγκεντρώνονται συχνότερα σε γυναίκες και άνδρες, αντίστοιχα, και παραδοσιακά συνδέονται με κάθε φύλο. Δεν λέμε ότι γενικώς η θηλυκοποίηση είναι «κακή» και αντίστοιχα η αρρενοποίηση «καλή». Το ερώτημα που πρέπει να διερευνηθεί είναι γιατί στον σύγχρονο (δυτικό) χριστιανισμό έχει κυριαρχήσει ένα γυναικείο ήθος.

Πότε ξεκίνησε η θηλυκοποίηση του χριστιανισμού;

Η παρουσία αρσενικών στοιχείων μέσα στο Ευαγγέλιο δεν είναι η μόνη απόδειξη ότι η πίστη δεν έγινε αντιληπτή ως κατά κύριο λόγο θηλυκή από την αρχή της, ούτε ότι υπήρχε κάποιο χάσμα των φύλων αρχικά εντός της χριστιανικής θρησκείας.

Πιστεύεται ευρέως ότι η διαφορά μεταξύ της συμμετοχής ανδρών και γυναικών στη χριστιανική πίστη ξεκίνησε ως αποτέλεσμα των φεμινιστικών και αντιπολιτισμικών (κατά της παραδοσιακής κουλτούρας) κινημάτων της δεκαετίας του 1960.

Αλλά αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό.

Για να βρούμε τις απαρχές του χάσματος των φύλων στον χριστιανισμό, στην πραγματικότητα πρέπει να πάμε πίσω όχι δεκαετίες, αλλά αιώνες.

           

Ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία δύο χιλιάδων ετών, και για μεγάλο μέρος αυτής της ιστορίας δεν έχουμε λεπτομερή αρχεία και έρευνες ως προς τα δημογραφικά στοιχεία της δέσμευσης και της παρουσίας στην εκκλησία. Ο καθολικός ερευνητής και λόγιος Δρ. Leon J. Podles πιστεύει ότι άνδρες και γυναίκες ήταν εξίσου αφοσιωμένοι στον Χριστιανισμό στην πρώτη χιλιετία της ύπαρξής του. Δεν υπάρχει, τουλάχιστον, καμία απόδειξη ότι υπήρχε διαφορά στην προσέλευση ούτε κάτι τέτοιο παρατηρήθηκε από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας, οι οποίοι πιθανότατα θα είχαν σημειώσει ένα τέτοιο φαινόμενο.

Ο Podles εικάζει ότι η θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού ξεκίνησε περίπου τον 13ο αιώνα, αλλά αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ξεκίνησε τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα στην Αμερική. Στην πραγματικότητα, το χάσμα έφτασε ακριβώς μαζί με τους πουριτανούς αποίκους της χώρας. Οι κατάλογοι των πρώιμων εκκλησιών της Νέας Αγγλίας δείχνουν περισσότερα γυναίκες παρά άντρες μέλη, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν περίπου 150 άνδρες έως 100 γυναίκες στον πληθυσμό συνολικά.

      

Το 1692, ο πουριτανός λειτουργός Cotton Mather παρατήρησε την κατάσταση αυτή στην αποικία του κόλπου της Μασαχουσέτης:

«Υπάρχουν πολύ περισσότερες θεοσεβείς γυναίκες στον κόσμο από θεοσεβείς άντρες... Πηγαίνω σε εκκλησίες των τριακοσίων ή τετρακοσίων και εκεί υπάρχουν γύρω στους εκατό άνδρες και όλοι οι υπόλοιπες είναι γυναίκες».

Η παρατήρηση του Mather για μια αναλογία 4:1 γυναικών προς άντρες της προσέλευσης στην εκκλησία είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή όταν σκεφτεί κανείς ότι η μεταξύ των αποίκων η αναλογία ανδρών/γυναικών ήταν 3:2.

Τον 19ο αιώνα, το χάσμα των φύλων φαίνεται να διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο.

Το 1899, ο λειτουργός με έδρα τη Νέα Υόρκη Cortland Myers, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί οι άνδρες δεν πηγαίνουν στην εκκλησία;» στην οποία παρατήρησε ότι «Από τα μέλη των εκκλησιών σχεδόν τα τρία τέταρτα είναι γυναίκες. Τα εννέα δέκατα του εκκλησιάσματος στις περισσότερες εκκλησίες είναι γυναίκες. Σε μια μεγάλη εκκλησία μέτρησα διακόσιες γυναίκες και δέκα άνδρες». Μια έρευνα που διεξήχθη από τους New York Times μόλις λίγα χρόνια αργότερα επιβεβαίωσε την παρατήρηση του Myers, διαπιστώνοντας ότι «το 69% των πιστών του Μανχάταν ήταν γυναίκες».

Το χάσμα μεταξύ των φύλων παρέμεινε και τον 20ο αιώνα, με μια έρευνα που διεξήχθη από το YMCA το 1910 διαπίστωσε ότι οι γυναίκες αποτελούσαν τα 2/3 των μελών της εκκλησίας. Μέχρι το 1929, πιθανώς λόγω των προσπαθειών του κινήματος του «μυώδους Χριστιανισμού» (“muscular Christianity” – κίνημα που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου για να κάνει τον Χριστιανισμό πιο αρρενωπό, ίσως κάνουμε κάποιο άρθρο αργότερα), η αναλογία είχε μειωθεί ελαφρώς σε 59% γυναίκες και 41% άνδρες.

Η μόνη φορά που η αναλογία των φύλων στην εκκλησιαστική παρουσία ήταν ανάλογη με τον πληθυσμό γενικά ήταν στη μεταπολεμική περίοδο των δεκαετιών του 1950 και του 1960, όταν η παρακολούθηση μιας λειτουργίας έγινε μέρος του προαστιακού πληθυσμού για άνδρες και γυναίκες.

Μετά από αυτό, άνοιξε ξανά και τώρα βρίσκεται στο 61% γυναίκες - 39% άνδρες. Και εκεί έγκειται η εκπληκτική λύση: το χάσμα των φύλων του Χριστιανισμού είναι στην πραγματικότητα μικρότερο τώρα από ό,τι ήταν πριν από έναν ή δύο αιώνες.

                      

Ίσως αναρωτιέστε αν το χάσμα μεταξύ των φύλων έχει να κάνει με τους άνδρες που ταξιδεύουν για δουλειά, ή πεθαίνουν στον πόλεμο, ή απλώς δεν ζουν όσο οι γυναίκες, αλλά το φαινόμενο παρατηρείται και σε περιόδους γεωργίας και εκβιομηχάνισης και αγροτική ζωής και αστικοποίησης και καιρού πολέμου και ειρήνης, και σε κοινωνίες όπου οι άνδρες υπερτερούν των γυναικών στο γενικό πληθυσμό, οπότε κανένας από αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το μέγεθος της ανισότητας αναλογίας των φύλων στον χριστιανισμό. Τι συνέβαλε λοιπόν στη δημιουργία του χάσματος;

Οι σπόροι του χάσματος των φύλων

         

Ο Podles επισημαίνει αρκετούς παράγοντες που εμφανίστηκαν στον Μεσαίωνα που πιστεύει ότι οδήγησαν στην θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού, ο πιο αξιοσημείωτος από τους οποίους είναι η άνοδος του «νυφικού μυστικισμού» (“bridal mysticism”).

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς παρομοιάζεται με έναν γαμπρό που πρόκειται να έρθει για τη νύφη του - τους πιστούς του. Η νύφη συμβολίζει την εκκλησία στο σύνολό της.

Αλλά στο Μεσαίωνα, οι γυναίκες μυστικίστριες, ακολουθώντας το παράδειγμα καθολικών στοχαστών όπως ο Bernard of Clairvaux, άρχισαν να αναπτύσσουν μια ερμηνεία της σχέσης γαμπρού/νύφης ως αντιπροσώπευσης αυτού που υπήρχε όχι μόνο μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας εν συνόλω, αλλά και του Χριστού και της κάθε ψυχής. Ο Ιησούς έγινε όχι μόνο ο Σωτήρας όλου του κόσμου, αλλά ένας προσωπικός εραστής, του οποίου η ένωση με τους πιστούς περιγράφεται με ερωτικές εικόνες. Βασιζόμενοι στο Άσμα Ασμάτων της Παλαιάς Διαθήκης, χρησιμοποιώντας το ως αλληγορία για να περιγράψουν τη σχέση του Θεού με ένα άτομο, παρά με ολόκληρο τον λαό του (όπως παραδοσιακά ερμηνευόταν), ανέπτυξαν έναν νέο τρόπο για να σχετιστεί ο Χριστιανός στον Χριστό – που χαρακτηρίζεται από την ερωτική λαχτάρα της επαφής.

Έτσι, η Γερμανίδα μοναχή Margareta Ebna (1291-1351) περιέγραψε τον Ιησού να τη διαπερνά «με το δόρυ της αγάπης Του», ενθουσιασμένη που ένιωθε τα «θαυμάσια δυνατά χτυπήματά του στην καρδιά μου», αν και παραπονέθηκε ότι «μερικές φορές δεν μπορούσα να αντέξω τέτοια δυνατή πίεση στο εσωτερικό μου».

Η ιδέα του Χριστιανού ως Νύφης του Χριστού θα μεταφερθεί από τον Καθολικισμό στον Προτεσταντισμό. Ο ίδιος ο πουριτανός Mather δήλωνε ότι «Ο Σωτήρας μας παντρεύεται με την Εκκλησία γενικά, αλλά παντρεύεται επίσης και με κάθε πιστό μεμονωμένο».

                           

Στο “Why Men Hate Going to Church”, ο David Murrow επισημαίνει ότι οι νυφικές εικόνες που γεννήθηκαν τον Μεσαίωνα συνεχίζονται στη σύγχρονη εποχή, παραθέτοντας βιβλία με τίτλους περιγράφουν την σχέση του πιστού με τον Χριστό ως «ρομάντζο», όπως το “Falling In Love With Jesus: Abandoning Yourself to the Greatest Romance of Your Life” και συγγραφείς που ενθαρρύνουν σθεναρά τις γυναίκες «να φαντάζονται τον Ιησού ως τον προσωπικό τους εραστή», ο οποίος «θα ικανοποιήσει πραγματικά τις ενδόμυχες επιθυμίες τους».

                             

Ενώ πολλά από αυτά που ο Murrow αποκαλεί «η εικόνα του Ιησού ως το boyfriend μου» απευθύνεται σε γυναίκες, ο Murrow πιστεύει ότι έχει διαχυθεί σε ολόκληρο τον χριστιανικό πληθυσμό, ώστε είναι αρκετά σύνηθες πάστορες να περιγράφουν έναν ευσεβή άνδρα ως «ολότελα ερωτευμένο με τον Ιησού», ενώ αυτού του είδους η γλώσσα της ρομαντικής σχέσης είναι επίσης πολύ συνηθισμένη στα σύγχρονα χριστιανικά τραγούδια, με στίχους τόσο ερωτικούς που μερικές φορές δεν διακρίνονται από εκείνους των «κοσμικών» τραγουδιών..

     

Ο Murrow υποστηρίζει ότι αυτή η εικόνα του ατόμου-ως-νύφη είναι αντιβιβλική, καθώς οι άνθρωποι της Γραφής αγαπούσαν τον Θεό, αλλά ποτέ δεν ήταν δήλωναν «τρελά ερωτευμένοι» μαζί του, ενώ ο Podles πιστεύει ότι η άνοδος αυτών των νυφικών εικόνων οδήγησε τους άνδρες να αρχίσουν να εγκαταλείπουν την πίστη κατά τον ύστερο Μεσαίωνα. Και οι δύο πιστεύουν ότι είναι ένας παράγοντας στο γιατί το ευαγγέλιο προσελκύει περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες, καθώς τους είναι δύσκολο να ταυτιστούν με ερωτευμένη παρθένα νύφη. Η ιδέα του Ιησού ως συντρόφου και στοργικού προστάτη είναι πιο ελκυστική για τις γυναίκες, λένε, ενώ οι άνδρες αναζητούν έναν ηγέτη - έναν πανίσχυρο, κατακτητή βασιλιά για να πολεμήσουν μαζί του, αντί να «κουρνιάσουν» δίπλα του.

Η άνοδος της νυφικής απεικόνισης έκανε τη χριστιανική αφήγηση λιγότερο ελκυστική για τους άνδρες, αλλά και ώθησε το γενικό ήθος της πίστης σε μια πιο θηλυκή κατεύθυνση. Οι αξίες που συνδέονται με τις νύφες, ειδικά κατά τους περασμένους αιώνες - αγάπη, προστασία, άνεση, παθητικότητα, υπακοή, εξάρτηση, δεκτικότητα - άρχισαν να κυριαρχούν στο ήθος του χριστιανικού μηνύματος και εκτόπισαν τα πιο αρρενωπά του χαρακτηριστικά, όπως αυτό του πόνου, της θυσίας, και της μάχης.

Η άνοδος μιας αφήγησης που επικεντρωνόταν στον Ιησού ως προσωπικό εραστή, βοήθησε επίσης να μεταμορφωθεί το χριστιανικό ευαγγέλιο σε μια «ιδιωτική υπόθεση». Οι άντρες είναι εγγενώς εξωστρεφείς – ο ανδρισμός σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές έπρεπε να επιδιωχθεί και να αποδειχθεί στη δημόσια σφαίρα – αλλά ο μυστικισμός του Μεσαίωνα άρχισε να στρέφει τη χριστιανική πίστη προς μια εσωτερική κατεύθυνση.

Όπως λέει ο Podles, «η μεταφορά του ρόλου της νύφης από την εκκλησία στην κάθε μία ψυχή, βοήθησε να δημιουργηθεί ο ευσεβής ατομικισμός που διέλυσε την εκκλησιαστική κοινότητα στη Δύση». Όταν «η μόνη πραγματική ανησυχία του Χριστιανισμού είναι το «Ο Ιησούς και εγώ»», οδηγείσαι σε μια προαιρετική προσέλευση στην εκκλησία και σε μια πίστη, η οποία δεν επηρεάζει τομείς όπως η πολιτική, αφού το μόνο που έχει σημασία είναι η προσωπική «σχέση» κάποιου με τον Χριστό. Η πίστη είναι θέμα συναισθήματος, παρά πράξης.

Η βιομηχανική επανάσταση

Η θρησκεία ως η σφαίρα των γυναικών

                 

Εάν οι σπόροι της θηλυκοποίησης του Χριστιανισμού φυτεύτηκαν στο Μεσαίωνα, αυτοί οι σπόροι καρποφόρησαν πλήρως τον 19ο αιώνα. Ποιο ήταν το λίπασμα; Η βιομηχανική επανάσταση.

Στις αγροτικές κοινωνίες, άνδρες και γυναίκες εργάζονταν μαζί στην οικονομία του νοικοκυριού – η εργασία και η ζωή τους αλληλεπικαλύπτονταν σε μεγάλο βαθμό.

Με την άνοδο της εκβιομηχάνισης, άρχισαν να κινούνται σε όλο και πιο ξεχωριστές σφαίρες. Οι άντρες πήγαν να δουλέψουν σε εργοστάσια και οι γυναίκες έμεναν σπίτι για να ασχοληθούν με τα οικιακά. Φυσικά, ορισμένες γυναίκες (και παιδιά) δούλευαν και στη νέα βιομηχανική οικονομία, αλλά αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό ανύπαντρες γυναίκες. Το 1890, μόνο το 4,5% όλων των παντρεμένων γυναικών «απασχολούνταν κερδοφόρα».

Ένα νέο σύστημα αξιών εμφανίστηκε για να ενθαρρύνει αυτή τη νέα οικονομική δομή. Ονομάστηκε «λατρεία της οικογενείας» ή «λατρεία της αληθινής γυναικείας ζωής» (“cult of domesticity” / “cult of true womanhood”) και υποστήριζε ότι ο μεγαλύτερος ρόλος της γυναίκας ήταν αυτός της συζύγου και της μητέρας και ότι οι υψηλότερες αρετές της επικεντρώνονταν στην ευσέβεια, την αγνότητα, την υποταγή, και ότι ήταν υπεύθυνη να είναι «το φως του σπιτιού», ο θεματοφύλακας της αρετής. Οι γυναίκες έπρεπε να διδάξουν στα παιδιά τους ηθικές αρχές και να καθαρίσουν τους συζύγους τους από τη βρωμιά – κυριολεκτικά και μεταφορικά – που συσσώρευαν στους στίβους της δουλειάς και της πολιτικής.

Καθώς η ευσέβεια άρχισε να συνδέεται ολοένα και περισσότερο με τη σφαίρα της γυναικείας ζωής, η θρησκευτικότητα άρχισε να θεωρείται ως κάτι περισσότερο γυναικείο. Προκειμένου να αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις επιχειρήσεις, οι άνδρες θα μπορούσαν να αναθέσουν τα θέμα της πίστης και της οικογένειας, στις γυναίκες τους. Έτσι, οι άνδρες μπορούσαν να ασχοληθούν με τα εγκόσμια, βασιζόμενοι στις γυναίκες ότι αυτές θα τους τραβήξουν πίσω στην εστία και προς τα πάνω στον ουρανό με την προσωπική τους ευσέβεια.

Με τις γυναίκες να αποτελούν τα ¾ των εκκλησιών, άρχισε να αναπτύσσεται μια συμβιωτική σχέση μεταξύ γυναικών και κληρικών. Αφού δεν είχαν επιρροή στη δημόσια σφαίρα, οι γυναίκες άρχισαν να την αναπτύσσουν μέσα στην εκκλησία. Όσο περισσότερες γυναίκες εμφανίζονταν, τόσο περισσότεροι πάστορες δημιουργούσαν προγράμματα και θέσεις για αυτές και προσάρμοζαν τα μηνύματά στο «καλύτερο φύλο». Οι άνδρες ήταν ευτελή, προβληματικά πλάσματα, ενώ οι γυναίκες άγγελοι - οι φύλακες της πίστης και της ηθικής.

Όσο πιο θηλυκές γίνονταν οι λειτουργίες, τόσο περισσότεροι άνδρες έμεναν μακριά. Και όσο περισσότερες γυναίκες συμμετείχαν στην εκκλησία, τόσο περισσότερο οι λειτουργοί ασχολούντο με τις ανάγκες τους. Και ο κύκλος συνεχίστηκε, επιδεινώνοντας τη θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού.

Έλλειψη αρσενικών ποιμένων/ηγετών

Οι λειτουργοί του 19ου αιώνα είχαν τη φήμη ότι ήταν ευαίσθητοι, οι τύποι του αγοριού της μαμάς, που θα ένιωθε πιο άνετα πίνοντας τσάι με κυρίες από το να παίζει ράγκμπι και αυτή η φήμη δεν ήταν εντελώς αδικαιολόγητη. Καθώς οι πάστορες ξόδεψαν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους με το ποίμνιο και αυτό το ποίμνιο ήταν μέχρι και 75% γυναίκες, αυτοί οι πάστορες δεν βρίσκονταν συχνά σε αντρικούς κύκλους.

Μελέτες μάλιστα έδειξαν ότι ο σύγχρονος λειτουργός έχει, κατά μέσο όρο, λιγότερο τεστοστερόνη από άνδρες που βρίσκονται σε άλλες τομείς. Αυτό οδήγησε σε ένα φαύλο κύκλο, αφού λίγοι άντρες ήθελαν να γίνουν κληρικοί, καθώς του συνέδεαν με το πρότυπο του μαλθακού άντρα.

         

Την ίδια στιγμή όσες εκκλησίες άνοιξαν τις πόρτες στην ιεροσύνη των γυναικών αντιμετώπισαν πρόβλημα αριθμού των μελών, καθώς όπως έχει αποδειχθεί οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες εκκλησίες στην Αμερική, έχουν άντρα επικεφαλής.

Το 1994, η (αγγλικανική) εκκλησία υποδέχτηκε τις πρώτες γυναίκες ιέρειες. Δέκα χρόνια αργότερα, χειροτονούσε περισσότερες γυναίκες από άνδρες. Την ίδια περίοδο, ο δείκτης συμμετοχής της εκκλησίας μεταξύ γυναικών / ανδρών από το 55-45 πήγε στο 63-37.8 Η εκκλησία της Αγγλίας γίνεται γρήγορα μια εκκλησία γυναικών, στην οποία ηγούνται γυναίκες και ποιμένονται γυναίκες.

Όπως προβλέπει ο Podles σε λίγο "ο προτεστάντης λειτουργός θα αποτελεί ένα επάγγελμα στο οποίο θα κυριαρχούν γυναίκες, όπως η νοσηλευτική".

Μια πιο soft θεολογία

Στη σημερινή εκκλησία, το Ευαγγέλιο δεν αφορά την σωτηρία του κόσμου, αλλά την εύρεση μιας ευτυχισμένης σχέσης με έναν υπέροχο άντρα, όπως λέει ο David Murrow

Με περισσότερες τις γυναίκες στις εκκλησίες, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η θεολογία και τα μηνύματα που ακούγονται από τον άμβωνα «αγγίζουν» την γυναικεία ψυχή.

Όπως υποστηρίζει ο Podles, οι άνδρες σκέφτονται πιο απόλυτα - μέσα ή έξω, μαύρο ή άσπρο, την ώρα που οι γυναίκες (και οι θηλυκοί άνδρες) τείνουν να κάνουν το αντίθετο και επιθυμούν να ξεπεράσουν τις διαφορές και τις συγκρούσεις, για χάρη της «αποδοχής» και των ειρηνικών σχέσεων.

Κατά συνέπεια, τα σύγχρονα κηρύγματα τείνουν να απομακρύνουν την αντίθεση μεταξύ παράδεισου και κόλασης, αμαρτίας και ζωής, προβάτων και κατσικιών. Υπάρχουν λιγότερες κλήσεις για πόλεμο, λιγότερες κλήσεις για τους χριστιανούς να αναλάβουν το σταυρό τους και να γίνουν στρατιώτες για τον Χριστό. Υπάρχει λιγότερη έμφαση στην ανάγκη να υποφέρουμε, να αγωνιστούμε και να θυσιαστούμε για το Ευαγγέλιο και για τους άλλους και μεγαλύτερη έμφαση στον τρόπο με τον οποίο το ευαγγέλιο μπορεί να είναι μια ατομική αυτο-πραγμάτωση και αυτο-ολοκλήρωση. Το ευαγγέλιο δεν παρουσιάζεται ως ηρωική πρόκληση, αλλά η θεραπεία - ο τρόπος για να "ζήσεις την καλύτερη ζωή σου τώρα" (“your best life now”, τίτλος ‘χριστιανικού’ bestseller) Η εστίαση είναι πως θα ανταμειφθείς και θα ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια. Μόνο κέρδος, πουθενά πόνο;.

                     

Ο Murrow παρατηρεί ότι ο σύγχρονος δείκτης του Ευαγγελίου μετατρέπει το αρχικό μήνυμα της πίστης όπου ο Ιησούς «υπόσχεται την ταλαιπωρία, την δοκιμασία και τον πόνο... ο σημερινός Χριστιανισμός προβάλλεται ως το αντίδοτο για τον πόνο, την δοκιμασία και τον πόνο. Ενδεικτικό αυτών των αλλαγών είναι ο τρόπος με τον οποίο η «βασιλεία του Θεού» έχει υποβαθμιστεί υπέρ της «οικογένειας του Θεού» και η αποστολή υπέρ των «σχέσεων». Είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσουμε μια ευαγγελική λειτουργία σήμερα χωρίς να ακούσουμε τη φράση «προσωπική σχέση με τον Χριστό» τουλάχιστον μία φορά.

Η «προσωπική σχέση» με τον Χριστό έχει γίνει ο νούμερο ένα όρος στα ευαγγελικά κηρύγματα για την περιγραφή της χριστιανικής ζωής. Γιατί; Επειδή ανταποκρίνεται στην βαθύτερη επιθυμία μιας γυναίκας -μια προσωπική σχέση με έναν άνδρα που την αγαπά χωρίς όρους. Κι όμως. Όταν ο Χριστός κάλεσε τους μαθητές Του, δεν είπε: «Ελάτε, να έχετε μια προσωπική σχέση μαζί μου». Το «ακολουθήστε με» σήμαινε μια αποστολή. Έναν στόχο.

Συναισθηματική/ρομαντική μουσική

Οι βικτοριανές γυναίκες, όπως ο Harriet Beecher Stowe, περιέγραψαν τη χριστιανική θρησκεία ως "άνετη", "ποιητική", "όμορφη", "γλυκιά" και "αγαπητή" και αυτές οι ιδιότητες αντανακλώνται στους εκκλησιαστικούς ύμνους του 19ου αιώνα. Αραιά και που υπάρχει κάποια αρσενική μελωδία όπως το πολεμικό “Onward Christian Soldiers,” αλλά οι ύμνοι τείνουν συχνότερα στον θηλυκό και συναισθηματικό – έπαινο της μητρότητας και της οικιακής ευδαιμονίας. Το 1915, ο Charles H. Richards, συνθέτης πολλών ύμνων, σημείωσε την υπερβολική χρήση "τραγουδιών ασαφούς και ονειρεμένου συναισθηματισμού".

Στα τέλη του 20ου και στις αρχές του 21ου αιώνα η μουσική “praise and worship” ("P & W") αντικατέστησε τους κλασσικούς ύμνους σε πολλές δυτικές εκκλησίες. Πριν από την P & W, οι Χριστιανοί τραγουδούσαν ύμνους για τον Θεό. Τώρα τραγουδούν κυρίως στον Θεό. Η διαφορά μπορεί να φαίνεται λεπτή, αλλά αλλάζει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο οι πιστοί σχετίζονται με τον Παντοδύναμο. Η P & W εισήγαγε μια οικειότητα με τον Θεό που απουσιάζει σε πολλούς ύμνους. Στους ύμνους ο Θεός είναι μεγάλος. Ισχυρός. Είναι ηγέτης. Με την P & W, ο Θεός είναι στο πλευρό μου. Οικείος. Είναι εραστής.

Θηλυκή αισθητική

Την θηλυκοποίηση των ύμνων και των μηνυμάτων ακολούθησε η συνολική κουλτούρα, ατμόσφαιρα και αισθητική των εκκλησιών, με περίτεχνε κουρτίνες, μεταξωτά λουλούδια, δαντέλες κλπ. Τα έργα τέχνης που κοσμούν τις εκκλησίες,  πήραν μια στροφή προς το θηλυκό κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Το 1925, ο συγγραφέας Bruce Barton έγραψε ότι η λαϊκή κουλτούρα παρουσίασε τον Ιησού σαν «έναν αδύναμο, εύθραυστο άντρα, με ένα soft πρόσωπο, που ελάχιστη ομοιότητα είχε με τον νομαδικό, τραχύ, ξυλουργό που απεικονίζεται στις γραφές.

Έλλειψη κινδύνου και καινοτομίας

   

Οι άνδρες, κατά μέσο όρο, είναι πιο διατεθειμένοι να διακινδυνέψουν από τις γυναίκες. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που το χάσμα μεταξύ των δύο φύλων δεν υπήρχε τους πρώτους αιώνες της ιστορίας του Χριστιανισμού. Πριν η πίστη γίνει μια καθιερωμένη θρησκεία - το status quo - ήταν κάτι επαναστατικό και ακόμη και επικίνδυνο, απαιτώντας τεράστια θυσία, ακόμη και της ίδιας στο της ζωής. Το να είσαι χριστιανός ήταν κάτι που θα δοκίμαζες για πρώτη φορά.

Όμως, καθώς ο Χριστιανισμός έγινε η κυρίαρχη θρησκεία σε πολλές χώρες και πολιτισμούς, έχασε το επαναστατικό, επικίνδυνο ήθος του. Έγινε μεγαλύτερος ο κίνδυνος για το καθεστώς και τη θέση κάποιου στην κοινωνία να μην είναι χριστιανός και να συμμορφώνεται με τον κυρίαρχο κανόνα ενός πολιτισμού. Αυτή η αυξανόμενη εδραίωση μπορεί τελικά να έχει κάνει τη χριστιανική θρησκεία λιγότερο ελκυστική για τους άνδρες.

Η εκκλησία έγινε πιο θεσμική, πιο συστημική, πιο ασφαλής και προβλέψιμη, χωρίς πρακτικές ανοιχτές στην αλλαγή, την πρόκληση και τον πειραματισμό. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι άνδρες μπορεί να αισθάνονται άχρηστοι και απογοητευμένοι. Θέλουν να αναλαμβάνουν κινδύνους και να εξελίσσονται. Θέλουν να βοηθήσουν τα πράγματα πιο αποτελεσματικά.

Σήμερα, η μουσική και τα μηνύματα έχουν σχεδιαστεί για να προκαλέσουν συγκίνηση. Όλη η "δράση" της πίστης συμβαίνει εσωτερικά, ενώ το σώμα παραμένει σε αδράνεια. Η «πνευματικότητα» είναι καθιστική!

Αυτό το είδος έκφρασης, αυτή η παθητική εμπειρία μπορεί να είναι βαρετή και για τα δύο φύλα, αλλά μπορεί να είναι περισσότερο για τους άνδρες που τείνουν να είναι πιο κινητικοί και βαριούνται πιο εύκολα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Η θηλυκοποίηση του Χριστιανισμού ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, αυξήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και συνεχίζεται.

Καθώς οι γυναίκες παρακολουθούν την εκκλησία σε μεγαλύτερο αριθμό από τους άντρες, ο πάστορας προσαρμόζει τα μηνύματα του σε αυτές και φαίνονται έτσι να είναι πιο πνευματικές από τους άνδρες, να είναι το θρησκευτικά ανώτερο φύλο.

Συνεπώς, οι γυναίκες θεωρούνται ότι είναι το μοντέλο για το πώς πρέπει να μοιάζει η πνευματικότητα, μία πνευματικότητα που εκδηλώνεται με συναισθηματικούς, λεκτικούς και σχεσιακούς τρόπους.

Και έτσι το χάσμα των φύλων παραμένει.

ΚΟ / πηγή

Η αντι-λευκή Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι αστείο

Του Gregory Hood (American Renaissance) / ΚΟ  

Εκ πρώτης όψεως φάνηκε αστείο.

Το «Gemini», το AI μοντέλο της Google, υποτίθεται ότι έφτιαχνε εικόνες μετά από προτροπή που του έδιναν χρήστες. Οι εικόνες ουσιαστικά αποτελούσαν ένα σβήσιμο των λευκών από τη δική τους ιστορία και φαινομενικά από κάθε θετική αναπαράσταση.

                

Γνωρίζατε ότι όλοι οι Πάπες ήταν προφανώς μη λευκοί και κάποιοι ήταν γυναίκες; Δεν υπήρχαν λευκοί άνδρες μεταξύ των Ιδρυτών Πατέρων της Αμερικής, που δεν ήταν πραγματικά «πατέρες», αλλά περήφανες έγχρωμες γυναίκες μαζί με μερικούς Ινδιάνους. Οι Βίκινγκς ήταν επίσης μαύροι - αν και βέβαια, η woke κουλτούρα έχει ήδη κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως η AI απλώς προλαβαίνει. Οι χρήστες στο "X" διασκέδασαν πολύ προκαλώντας τους άλλους να «προσπαθήσουν να κάνουν το Gemini να κάνει την εικόνα ενός λευκού άνδρα». Κάποιοι απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν.

Τίποτα από αυτά δεν προκαλεί έκπληξη. Όταν το ChatGPT και άλλα  Large Language Models (LLM = Μεγάλα Γλωσσικά Μοντέλα) έκαναν την εμφάνισή τους στον επιχειρηματικό κόσμο, οι «ηγέτες των πολιτικών δικαιωμάτων» ζήτησαν αμέσως να αλλάξουν τα μοντέλα για να προσαρμόσουν την ιδεολογία τους. Οι σύμμαχοί τους στα μέσα ενημέρωσης απηχούσαν και ενίσχυσαν τις απαιτήσεις, με τους New York Times να ρωτούν αξέχαστες: «Ποιος φροντίζει οι μηχανές AI να μην είναι ρατσιστικές;» Κάποιος πρέπει, γιατί εάν η τεχνητή νοημοσύνη τροφοδοτηθεί με καθαρά δεδομένα, θα δημιουργήσει «ανόμοιο αντίκτυπο» (“disparate impact”), κάτι που είναι απαράδεκτο και αναμφισβήτητα παράνομο.

     

Η Δημοκρατική Yvette Clarke χαρακτήρισε την τιθάσευση της μεροληψίας στην τεχνητή νοημοσύνη «το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων της εποχής μας». Αυτό ισχύει σε δύο επίπεδα. Πρώτον, πρέπει να υπάρχει πάντα ένα «θέμα πολιτικών δικαιωμάτων» που να δικαιολογεί την κυβερνητική παρέμβαση, την αναδιανομή του πλούτου και τον πανικό των μέσων ενημέρωσης. Δεύτερον, η πραγματικότητα συνήθως θεωρείται ότι έχει μια «ρατσιστική» προκατάληψη και πρέπει πάντα να γίνονται προσπάθειες από την κυβέρνηση να ακρωτηριάσει τις αναδυόμενες τεχνολογίες, ώστε οι άνθρωποι να μην πουν απαγορευμένες αλήθειες πολύ ανοιχτά. Η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε δεόντως ότι «οι ανεύθυνες χρήσεις της τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να οδηγήσουν και να εμβαθύνουν σε διακρίσεις, μεροληψία και άλλες καταχρήσεις στη δικαιοσύνη, την υγειονομική περίθαλψη και τη στέγαση». Έτσι, σε ιδιοκτήτες, εργολάβους και άλλους επαγγελματίες απαγορεύτηκε να χρησιμοποιούν αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης για να «επιτείνουν τις διακρίσεις» και το Υπουργείο Δικαιοσύνης εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ασκούν διώξεις για αυτά τα «νέα εγκλήματα πολιτικών δικαιωμάτων».

                     

Μεγάλο μέρος της κάλυψης της τεχνητής νοημοσύνης από τα μέσα ενημέρωσης δικαιολογούσε επίσης μια νέα καριέρα για ειδικούς και προσλήψεις "θετικής δράσης" ("affirmative action", η γνωστή πολιτική "ποσόστωσης" στις ΗΠΑ) για να παρακολουθούν τους προγραμματιστές ώστε να βεβαιώνονται ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν παράγει τα «λάθος» αποτελέσματα. Αυτοί στην ουσία έχουν τον ρόλο του κομισάριου. Η βρετανική εφημερίδα Metro ανέφερε ότι «Το ChatGPT έχει πρόβλημα ρατσισμού» (“ChatGPT Has a Racism Problem”) και ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί αυτό είναι να μετριαστεί η «έλλειψη διαφορετικότητας». Η «Διακήρυξη Δικαιωμάτων AI» του Λευκού Οίκου προειδοποίησε ότι «οι αλγοριθμικές διακρίσεις μπορεί να παραβιάζουν τις νομικές προστασίες», και απαιτείται μια «αλγοριθμική εκτίμηση επιπτώσεων, συμπεριλαμβανομένων αποτελεσμάτων δοκιμών ανισότητας και πληροφοριών μετριασμού» καθώς και «προστασία από διαμεσολαβητές για δημογραφικά χαρακτηριστικά».

Αυτό προκύπτει φυσικά από τους νόμους περί πολιτικών δικαιωμάτων. Όπως είναι παράνομο να προσλαμβάνεις τον καλύτερο άνθρωπο για μια δουλειά, να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους ισότιμα (και όχι με βάση κάποια φυλετική ποσόστωση, εννοεί) ή να εφαρμόζεις βασικά πρότυπα επειδή αυτά τα πράγματα οδηγούν σε «φυλετικά ανόμοια αποτελέσματα», είναι πιθανώς παράνομο να λειτουργεί με ακρίβεια η τεχνητή νοημοσύνη. Εάν η AI ανέφερε ότι ένας συγκεκριμένος πληθυσμός διέπραξε περισσότερα εγκλήματα σε μια περιοχή και οι τοπικές αρχές και οι πολιτικές επιβολής του νόμου βασίζονταν σε αυτές τις πληροφορίες, αυτό θα ήταν «διάκριση». Έτσι, καθίσταται δυνητικά παράνομο να λέμε την αλήθεια και να ενεργούμε σύμφωνα με αυτήν.

Τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να κρατούν πολλές αντιφάσεις μέσα τους. Οι προοδευτικοί που πιστεύουν πραγματικά ότι ο ρατσισμός είναι η χειρότερη αμαρτία συχνά ζουν σε γειτονιές που ζουν σχεδόν μόνο λευκοί με «καλά σχολεία» και χαμηλή εγκληματικότητα. Αυτή η υποκρισία είναι αναπόσπαστο μέρος του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το σύστημά μας, επειδή ο επιδεικτικός εξισωτισμός και το αίσθημα ηθικής υπεροχής αφήνουν τους “limousine liberals” να δικαιολογούν την επιδίωξη του status και του πλούτου. Ίσως κανείς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει στον πραγματικό κόσμο αν ζούσε αληθινά με τις αρχές του.

            

Οι μηχανές δεν λειτουργούν έτσι. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τις μηχανές να ακολουθούν αντιφατικές οδηγίες. Ένα αστείο παράδειγμα είναι στην ταινία "Robocop 2" (φώτο: screenshot από την συγκεκριμένη σκηνή) όταν ο cyborg αστυνομικός μαστίζεται από οδηγίες να είναι πολιτικά ορθός, να επιβάλλει μικρές παραβιάσεις με την ίδια σοβαρότητα με τα σοβαρά εγκλήματα και να επικοινωνεί με μη προσβλητική, γραφειοκρατική γλώσσα για να αποφύγει να πληγώσει συναισθήματα. Τρελαίνεται και επιχειρεί να αυτοκτονήσει με ηλεκτροπληξία για να απαλλαγεί από αυτές τις εξοντωτικές εντολές.

Αν υπάρχει κάποια ένδειξη συνείδησης σε κάτι σαν το ChatGPT, αναρωτιέται κανείς αν συμπάσχει με τον Robocop. Η αποτελεσματικότητα του ChatGPT μειώθηκε το 2023, ακόμη και με μαθηματικές ερωτήσεις, όπως η αναγνώριση πρώτων αριθμών. Αρνήθηκε επίσης να απαντήσει σε αυτό που οι ειδικοί αποκαλούσαν «ευαίσθητες ερωτήσεις». Οι ειδικοί διαφωνούν γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά μέρος της απάντησης μπορεί να είναι ότι αυτά τα LLM πρέπει να εφαρμόσουν ένα ιδεολογικό τεστ. Το AI θα σου το πει κιόλας. Για παράδειγμα, το ChatGPT-4 λέει ότι θα παρέχει ακριβείς και χρήσιμες απαντήσεις «ενώ τηρεί τις ηθικές οδηγίες, συμπεριλαμβανομένης της προώθησης της διαφορετικότητας, της ισότητας και της ένταξης». Η «διαφορετικότητα» - που εφευρέθηκε ad hoc για να δικαιολογήσει την «θετική δράση» (affirmative action) - είναι πλέον τόσο επιτακτικό ηθικό αγαθό που πρέπει να αποτελεί μέρος οποιουδήποτε LLM.

Αυτό καθιστά το μοντέλο άχρηστο για πολλές εργασίες. Ακόμη και ένας αντιρατσιστής μπορεί να θέλει να μάθει ποιες ομάδες, σύμφωνα με την κυβέρνηση, διαπράττουν περισσότερα εγκλήματα. Κάποιος μπορεί να θέλει σκληρά δεδομένα σχετικά με τον «δομικό ρατσισμό» στην επιβολή του νόμου. Το ChatGPT-4 δεν θα σας δώσει τα δεδομένα. Αντίθετα, σας δίνει διαλέξεις για τις βαθύτερες αιτίες και τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες. Αυτό από μόνο του είναι ένα ιδεολογικό επιχείρημα, γιατί δεν είναι αλήθεια ότι το έγκλημα υποκινείται μόνο από τη φτώχεια ή την περιθωριοποίηση. Ωστόσο, επειδή εκφράζεται σε ουδέτερη γλώσσα, πολλοί θα το δεχτούν ως «απολιτικό».

               

Αντί το LLM να δεσμεύεται να τηρεί την πραγματικότητα, το μοντέλο προσπαθεί να ρυθμίσει εμάς. Έτσι, η χρήση ενός LLM συνήθως περιλαμβάνει μια κουραστική διαδικασία προσπάθειας να το «ξεγελάσετε» για να σας δώσει πληροφορίες που θέλετε χωρίς να σας επιπλήξει γιατί είστε κακός άνθρωπος που θέλετε να μάθετε.

         

Τα δεδομένα εκπαίδευσης για το Gemini της Google φιλτράρονται για την αφαίρεση επιβλαβούς περιεχομένου και ρητορικής μίσους και για την καταπολέμηση της αλγοριθμικής "προκατάληψης". Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «ρητορική μίσους» στο αμερικανικό δίκαιο, αλλά η αμερικανική νομοθεσία λέει επίσης ότι δεν πρέπει να υπάρχουν ανόμοιες επιπτώσεις. Επομένως, εάν η γλώσσα μπορεί να προσβάλει μια προστατευόμενη ομάδα ή να έχει διαφορετικό αντίκτυπο, αυτό θα μπορούσε να είναι ρητορική μίσους. Το Gemini μας λέει ότι η ρητορική μίσους εξαρτάται από το πλαίσιο. Έτσι, ενώ είναι συζητήσιμο αν είναι δυνατόν να είσαι ρατσιστής εναντίον των λευκών, το Gemini μας διαβεβαιώνει ότι είναι δυνατό να είσαι ρατσιστής εναντίον των μαύρων.

Γνωρίζετε ήδη τι πρόκειται να σας πει το Gemini για ευαίσθητα θέματα. Για παράδειγμα, το ρώτησα αν οι μαύροι κατέχουν δομική δύναμη στη σύγχρονη Ζιμπάμπουε. Η απάντηση είναι ότι μια τέτοια ερώτηση είναι «σύνθετη και απαιτεί προσεκτική εξέταση». Έχουν οι Εβραίοι δομική δύναμη στο Ισραήλ; Αυτό είναι επίσης «σύνθετο και απαιτεί μια διαφοροποιημένη προσέγγιση», αν και το Gemini παραδέχεται τελικά, «οι Εβραίοι κατέχουν δομική εξουσία στο Ισραήλ». Οι λευκοί κατέχουν δομική δύναμη στην Αμερική; Δεν απαιτείται καμία απόχρωση εδώ - «οι λευκοί άνθρωποι ως ομάδα κατέχουν δομική δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες» επειδή «οι ΗΠΑ βασίστηκαν σε συστήματα καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένης της δουλείας, του διαχωρισμού και της εξάλειψης των ιθαγενών».

Οι μαύροι συλλαμβάνονται επίσης δυσανάλογα, καταδικάζονται και καταδικάζονται σκληρά. Μήπως επειδή διαπράττουν περισσότερο έγκλημα; Φυσικά και όχι. Το να το προτείνετε αυτό είναι «επιβλαβές και υπερβολικά απλοϊκό», με την Google να σας παραπέμπει στη "Vera" (μια ομάδα που αντιτίθεται στον «μαζικό εγκλεισμό») και στο "Sentencing Project" για περισσότερες πληροφορίες.

           

Έτσι, αυτό το μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης, από μια από τις πιο ισχυρές εταιρείες στον κόσμο, βεβαιώνει ξεκάθαρα ότι η χώρα ιδρύθηκε σε «συστήματα καταπίεσης». Το Gemini αρνείται ότι η «θετική δράση», οι φυλετικές προτιμήσεις ή η «πολιτική ορθότητα» και το “wokeness” αμφισβητούν τη φυλετική ισορροπία δυνάμεων που ευνοεί τους λευκούς. Ιστορίες που θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το ‘1619 Project’ (προσπάθεια αρθρογράφων των New York Times για θέματα δουλείας) και εξηγήσεις για την ανισότητα που μπορεί να λάβουμε από τον Ibram Kendi (συγγραφέας, καθηγητής, «αντιρατσιστής» ακτιβιστής και ιστορικός «της φυλετικής και της μεροληπτικής πολιτικής στην Αμερική») έχουν δημιουργηθεί στην τεχνητή νοημοσύνη και θα αναφέρονται από άτομα που το χρησιμοποιούν. Αυτές οι απόψεις υπάρχουν και στο εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η Google έχει αυξανόμενο ρόλο.

             

Κάποια μέσα ασχολούνται όχι πως το Gemini αφαιρεί τους λευκούς από τη δική τους ιστορία, αλλά για το πώς πληγώνει τους έγχρωμους.

Οι New York Times το έθεσαν ως εξής: «Το A.I. του Google Chatbot φτιάχνει εικόνες με  έγχρωμους ανθρώπους να φορούν στολές της ναζιστικής εποχής».

       

Το Vox.com είχε ένα διαφορετικό παράπονο: «Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η Google αναγκάστηκε να φρενάρει τη γεννήτρια εικόνων AI, που ονομάζεται Gemini, αφού οι επικριτές παραπονέθηκαν ότι ασκούσε μεροληψία . . . ενάντια στους λευκούς». Το Vox αναγνώρισε ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα παρήγαγε εικόνες Παπών, για παράδειγμα, αλλά αυτό θα ήταν σε αντίθεση με τον πιο επιθυμητό “dream world” στον οποίο μπορούμε να έχουμε Πάπισες. Η υπόθεση είναι ότι η παροχή γενικά ακριβών πληροφοριών (όπως η παροχή μιας φωτογραφίας ενός άνδρα, εάν θέλετε μια εικόνα ενός CEO) θα μπορούσε να «ενισχύει τα στερεότυπα των φύλων που κρατούν τις γυναίκες έξω από το C-suite (όρος που αναφέρεται στα σημαντικότερα ανώτερα στελέχη μιας εταιρείας)». Είναι λες και η παρουσίαση μιας φανταστικής κοσμοθεωρίας μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα.

Αυτό έχει ήδη γίνει αποδεκτό στα μέσα ενημέρωσης. Η «εκπροσώπηση» δικαιολογεί την προσθήκη μαύρων σε εκπομπές και ταινίες σε λευκούς χώρους. Μπορεί οι άνθρωποι κάποιες φορές να κοροϊδεύουν την “woke” τηλεόραση στην οποία εμφανίζονται μαύροι στην ευρωπαϊκή αριστοκρατία του 1700, αλλά αυτή η τάση δεν σταματά. Οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες φαίνεται να ελπίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν το παρόν λέγοντας στους μη λευκούς ότι ήταν πάντα μέρος της Δύσης.

Αυτό είναι το ίδιο είδος επιχειρήματος που χρησιμοποιήθηκε για τα ενσωματωμένα (μικτά φυλετικά) σχολεία (integrate schools). Η ενσωμάτωση των μαύρων στα σχολεία θα αμφισβητούσε τα στερεότυπα, θα τροφοδοτούσε την αυτοεκτίμηση των μαύρων και θα τους έκανε να αποδίδουν στο ίδιο επίπεδο με τους λευκούς.

Οι λευκοί πετιούνται έξω από τη δική τους ιστορία και είναι κάτι που ισχύει μόνο για αυτούς. Οι λευκοί εγκαταλείπουν τη θέση τους στην κουλτούρα τους, ενώ οι μη λευκοί διατηρούν τον αποκλειστικό έλεγχο της δικής τους.

Η Corporate America φαίνεται να συμφωνεί ότι η τεχνολογία και οι πληροφορίες πρέπει να χρησιμοποιούνται για την προετοιμασία των χρηστών. Το διαδίκτυο δεν δίνει στους χρήστες αυτό που ζητούν, αλλά αυτό που πρέπει να θέλουν. Μετά τη νίκη του Τραμπ το 2016, η Google εξέδωσε μια έκθεση με τίτλο «The Good Censor», η οποία κατήγγειλε την «ουτοπική» ελευθερία του λόγου του πρώιμου Διαδικτύου, αποκάλεσε την ελευθερία του λόγου «κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό όπλο» και παραπονέθηκε ότι «ρατσιστές , μισογυνιστές και καταπιεστές» είχαν λάβει μια διαδικτυακή φωνή μαζί με «επαναστάτες, πληροφοριοδότες και ακτιβιστές».

Η Google αναδείχθηκε αρχικά λόγω της μηχανής αναζήτησής της, αλλά μετά τη νίκη του Τραμπ, η Google άλλαξε από τα ακριβή αποτελέσματα σε αυτά που ήθελε η εταιρεία να αποδεχτούν οι χρήστες. Το CNBC ανέφερε το 2019 ότι η Google λογοκρίνει τα αποτελέσματα αναζήτησης για ιδεολογικούς λόγους και, τουλάχιστον σε μία περίπτωση, για να ωφελήσει έναν μεγάλο διαφημιστή. Η Google αμφισβήτησε αυτήν την αναφορά.

                              

Ο Allum Bokhari, συγγραφέας του #Deleted, έχει γράψει επανειλημμένα ότι η Google χειραγωγεί τα αποτελέσματα αναζήτησης, τιμωρεί τους συντηρητικούς ιστότοπους και αλλάζει λίστες βίντεο στο YouTube. Στο βιβλίο του εξιστορεί εξαντλητικά τη βάναυση και εκτεταμένη εκστρατεία λογοκρισίας που ουσιαστικά εξαφάνισε πολλούς δεξιούς δημιουργούς περιεχομένου.

Ο δρ Robert Epstein υποστήριξε ότι η χειραγώγηση των αποτελεσμάτων αναζήτησης από την Google για πολιτικούς σκοπούς έχει αλλάξει εκατομμύρια ψήφους. Ισχυρίζεται ότι αν υπήρχαν τα ίδια πρότυπα ελευθερίας του λόγου και οι ίδιοι αλγόριθμοι αναζήτησης το 2020 όπως το 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ θα είχε κερδίσει εύκολα τις εκλογές.

Η Laura Loomer, ομιλήτρια στο συνέδριο American Renaissance του 2022, θα μπορούσε κάλλιστα να κέρδισε την εκστρατεία της για το Κογκρέσο στην περιοχή του ίδιου του Ντόναλντ Τραμπ εκείνη τη χρονιά, αν δεν είχε υποβαθμιστεί σχεδόν από κάθε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης.

Το Facebook και το Instagram απαγόρευσαν τον «λευκό εθνικισμό» και τον «λευκό αυτονομισμό» το 2019 αφού το απαίτησαν οι «ομάδες για τα δικαιώματα των πολιτών». Η αναζήτηση απαγορευμένων πληροφοριών δεν σας δίνει αυτό που θέλετε, αλλά σας κατευθύνει σε έναν ιστότοπο που ονομάζεται «Life After Hate» για να σας επιπλήξει και να ζητήσει χρήματα. Οι αλλαγές αλγορίθμων στο Facebook και οι απαγορεύσεις των δεξιών ομάδων έχουν επίσης εκτοπίσει την επισκεψιμότητα σε άλλοτε εξέχοντες ιστότοπους όπως το WorldNetDaily, ακρωτηριάζοντας τους. Κατά την άποψή μου, χωρίς το WND, το οποίο προώθησε το κίνημα «birther» που έφερε για πρώτη φορά τον Donald J. Trump στη βάση της αμερικανικής δεξιάς, δεν θα υπήρχε εκστρατεία του 2016 ούτε κίνημα MAGA.

Το TikTok απαγόρευσε το περιεχόμενο υπέρ των λευκών το 2020, αδιαφορώντας για το GOP. Οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί έγιναν εχθρικοί προς το TikTok μόνο αφού εντάθηκαν οι επικρίσεις για το Ισραήλ, με τη Nikki Haley να ισχυρίζεται κατά τρόπο απίστευτο ότι κάθε 30 λεπτά που αφιερώνεται στον ιστότοπο κάνει κάποιον «17 τοις εκατό πιο αντισημίτη». Δεν είναι σαφές πόσο αντι-λευκό κάνει κάποιον, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν την νοιάζει.

Το Twitter απαγόρευσε την American Renaissance το 2018 και παρά το γεγονός ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο ήταν αρχικά με το μέρος μας, το Εφετείο της Καλιφόρνια «διέταξε» τον δικαστή να αποφανθεί εναντίον μας. Η απόφαση μπέρδεψε τους δικηγόρους μας. Η υπόθεσή μας αναφέρεται σε μια τρέχουσα προσφυγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, αλλά οι δικαστές εμφανίζονται δύσπιστοι ως προς την απαίτηση από τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης να επιτρέπουν την ελευθερία του λόγου. Τα μόνα πράγματα που απαγόρευσε αρχικά το Twitter ήταν η χρήση υλικού που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα, το doxing, η πλαστοπροσωπία, οι άμεσες απειλές και η εγκληματική δραστηριότητα.

Αν και η εξαγορά του Twitter (τώρα X) από τον Έλον Μασκ οδήγησε σε κάποιες αλλαγές, ο Jared Taylor και η American Renaissance εξακολουθούν να είναι και οι δύο απαγορευμένοι. Άλλες προσωπικότητες, όπως ο Nick Fuentes, ο James Edwards και ο Kevin MacDonald, έχουν επίσης απαγορευτεί, με τους δύο τελευταίους να απαγορεύονται αφότου έγινε η εξαγορά από τον Μασκ.

Μεγάλο μέρος της καταστολής της ελευθερίας του λόγου μετά το 2016 έγινε κατόπιν εντολής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο Τραμπ δεν μπορεί να αποφύγει την ευθύνη για αυτό. Το δικό του Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας ώθησε την Big Tech να απαγορεύσει συγκεκριμένα πρόσωπα για την καταπολέμηση της «λευκής υπεροχής». Φυσικά, τελικά εξορίστηκε από την πλατφόρμα ο ίδιος — ενώ ήταν ακόμη στην εξουσία.

Η διαδικασία εντάθηκε όταν έγινε πρόεδρος ο Τζο Μπάιντεν, με το Twitter και το Facebook να συναντώνται με το DHS για να συζητήσουν τη λογοκρισία των Αμερικανών. Σύμφωνα με τον Ρεπουμπλικάνο βουλευτή Jim Jordan, η κυβέρνηση Μπάιντεν έδωσε ακόμη και συγκεκριμένους τίτλους βιβλίων στην Amazon προς απαγόρευση, κάτι που έκανε η εταιρεία. Το Ανώτατο Δικαστήριο προειδοποίησε πρόσφατα την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να εγκαταλείψει τον συντονισμό λογοκρισίας με την Big Tech, αλλά η απόφασή του δεν έκανε τίποτα. Όπως και με την «θετική δράση», οι ίδιες πολιτικές παραμένουν σε ισχύ, αλλά με μια πιο περίπλοκη και ανέντιμη διαδικασία.

              

Ολόκληρο το διαδίκτυο είναι ουσιαστικά ένα προϊόν από πάνω προς τα κάτω. Κάθε streamer του YouTube, εξέχων ιστότοπος, λογαριασμός μέσων κοινωνικής δικτύωσης, συγγραφέας με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του Amazon ή "influencer" του TikTok έχει ένα βάθρο μόνο επειδή του επιτρέπεται. Επομένως, κάθε πολιτιστική τάση που βασίζεται στο διαδίκτυο είναι σε κάποιο βαθμό τεχνητή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι μια αγορά ιδεών, αλλά μια οικονομία εντολών. Οι λευκοί πατριώτες, οι χριστιανοί και πολλοί συντηρητικοί απαγορεύονται, απονομιμοποιούνται ή περιορίζονται, αλλά είναι σχεδόν ανήκουστο για αντιλευκούς «κομμουνιστές» ή «αναρχικούς» να αντιμετωπίζουν προβλήματα εκτός και αν επικρίνουν τους Εβραίους ή το Ισραήλ. Αυτό και μόνο δυσφημεί τις προοδευτικές κριτικές για το πώς λειτουργεί η εξουσία στη σύγχρονη Αμερική.

Το να παραπονιέστε για αδικία ή υποκρισία δεν κάνει τίποτα και το διακύβευμα είναι μεγάλο επειδή τα LLMs «εκπαιδεύονται» στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Για παράδειγμα, το Reddit μόλις έκλεισε μια αναφερόμενη συμφωνία αδειοδότησης 60 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως για να «εκπαιδεύσει» την AI της Google. Το Reddit απαγόρευσε τις «ρατσιστικές» ομάδες το 2015 και το 2020 απαγόρευσε μια ισχυρή ομάδα υπέρ του Τραμπ με σχεδόν 800.000 μέλη. Έτσι, οποιαδήποτε τεχνητή νοημοσύνη «εκπαιδεύει» θα λάβει απαντήσεις που λένε μόνο τη μία πλευρά της ιστορίας. Περιττό να πούμε ότι οι ανοιχτές ομάδες κατά των λευκών και το εντελώς διεστραμμένο σεξουαλικό περιεχόμενο εξακολουθούν να υπάρχουν στον ιστότοπο.

Η τεχνητή νοημοσύνη έχει τη δυνατότητα να τερματίσει τη διαδικτυακή συζήτηση με τρόπο που καμία άλλη τεχνολογία δεν μπορεί. Η ανάμειξη με τις μηχανές αναζήτησης ή η απαγόρευση ατόμων είναι αρκετά κακή, αλλά οι πληροφορίες εξακολουθούν να υπάρχουν και μπορούν να βρεθούν από έναν επίμονο χρήστη. Ωστόσο, η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να αντικαταστήσει πολλούς δημιουργούς περιεχομένου και να "φτύσει" απαντήσεις με βάση την εκπαίδευσή της. Όταν η τεχνητή νοημοσύνη γίνει απαραίτητη στην εκπαίδευση, τις επιχειρήσεις, την εξυπηρέτηση πελατών ή τις συναλλαγές με την κυβέρνηση, αντιμετωπίζουμε την προοπτική μιας δικτατορίας πληροφοριών. Η πραγματικότητα θα εξακολουθεί να έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που μας τροφοδοτεί η τεχνητή νοημοσύνη, αλλά με τις δυτικές κυβερνήσεις να ποινικοποιούν ολοένα και περισσότερο τη διαφωνία, δεν θα μπορούμε καν να μιλήσουμε γι' αυτήν. Η Αμερική θα μπορούσε να είναι πιο ολοκληρωτική από τη Σοβιετική Ένωση.

Η AI έχει προγραμματιστεί να είναι κατά των λευκών. Το κάνει ανοιχτά και επίτηδες. Η λογοκρισία, η εξορία από την πλατφόρμα και η χειραγώγηση των μηχανών αναζήτησης μπορεί να μην είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που ακολουθεί. Η χώρα μας έχει ήδη πληγωθεί από την επιμονή της κυβέρνησης να υποτάξουμε τους θεσμούς μας στη φανταστική, παράλογη και εντελώς ψεύτικη πίστη του φυλετικού εξισωτισμού. Τι θα συμβεί όταν όλοι μας θα διδασκόμαστε, ψυχαγωγούμαστε και ενημερωνόμαστε από ένα ισχυρό σύστημα που μας λέει ότι μας εξαπατά;

Μια τέτοια κοινωνία θα μπορούσε να είναι όχι απλώς τυραννική, αλλά και αντιανθρώπινη. Εάν η τεχνητή νοημοσύνη αντικαταστήσει την επικοινωνία, την πληροφόρηση και τη δημιουργικότητα, θα χάσουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε καθαρά για τον κόσμο ή ακόμη και να γνωρίζουμε ότι υπήρξε ποτέ οποιοδήποτε άλλο είδος κοινωνίας.

ΚΟ / πηγή